Í tíðindum

Þessa daganna er ég að reyna að skilja almennilega þessa Fortran-forritun, skammtafræði, þéttefnisfræði, safneðlisfræði(auðveldasta fagið mitt) ásamt að bursta af stærðfræðigreiningunni minni. Í HÍ-kórnum þá erum við að syngja ýmis verk þó flest á latínu. Framtíðin virðist frekar óákveðin þessa stundina. Ætla í framhaldsnám en hvert. Eru Bandaríkin eini góði möguleikinn...hef ferðast víða en aldrei farið til BNA og er ekkert sérstakt upplaginn í að fara þangað. Trúarofstæki, fordómar á alla vegu, ofstæki, réttur til að bera byssu, ofbeldi, ofbeldi og ofbeldi. Sé ekki venjulega fólkið fyrir öskrandi ofstækisfólki í sjónvarpinu.

Ég keypti nokkrar bækur í dag handa kórvinum mínum. William Shakespeare-complete works handa Einari Steini, síðan einhverjar bækur handa Sólrúnu og Hafdísi. A.m.k 1 listræn, ein tilfinningabók og eitthvað þar á milli.

Úff, ég læri og læri samt finnst mér ég ekki læra neitt. Ég sé veginn og hvað er framundan en það sem er búið finnst mér vera í móðu og nánast ekki neitt. Hvað segi ég við sjálfan mig í svona skapi: Þolinmæði er dyggð, múr byggist á mörgum múrsteinum, mennt er máttur og aldrei gefast upp.

Skrýtið, en allt í einu þegar ég hugsaði um lítið kvæði þá hugsaði ég um Sigurborgu, litlu systur mína. Gæti mögulega verið vegna þess að kvæðið hljómar svona.

Sigga litla systir mín

Situr úti á götu

Er að dugga ánna sín

í ofurlitla fötu

Megiru hvíla í friði, Sigga litla systir mín

Tárin mín, systir mín

Öll í þína fötu

Hér sast þú eitt sinn

á þessari ofurlitlu götu