Minning...Alla og Hrefna Lúthersdætur

Ég fór í kistulagningu og jarðarför frænku minnar. Þegar ég fór í jarðarförina þá fyrsta gerði ég mér grein fyrir hversu illa ég þekki suma af ættingjum mínum.

Ekki það, það er ekki ættarmót fyrir þetta ákveðna fólk nema hjá Eyrarættinni sem kemur einhversstaðar að austan. Annars þá var ættarmót þar síðast fyrir 7-8 árum og var þokkalega mikið af fólki þar. A.m.k 200 manns. 

Ég fór í jarðarförina og þekkti u.þ.b ekki neinn. Þekkti Öllu, börnin hennar Öllu en ekki barnabörnin. Þekkti börn hennar Margrétar+barnabörn. Þekkti samt ekki börn Eymunds eða Guðjóns enda var þetta bara í fyrsta skiptið sem ég hef nokkurn tímann hitt þá. Ég vildi óska þess að ég hitti þetta fólk einhvern tímann fyrir utan jarðarfarir þar sem ég er oft ekki í skapi til að vera að tala við fólk rétt eftir jarðarfarir ættingja minna. Gallinn er sá að mikið af þessu fólki er ekki hrifið af veislum.

Samt finnst mér þetta nokkurn veginn táknrænt, amma mín og systir hennar Alla voru nátengdar allt sitt líf og Alla fylgdi henni í gröfina þó 8-9 mánuðum seinna. Tek ég af minn hatt og kveð þær niðurlútur en veit þó að þær myndu vilja að ég og ættingjar mínir héldum áfram að lifa okkar lífi með bros á vör og von í hjarta.